Ciągłe zmęczenie i senność, kłopoty z utrzymaniem prawidłowej wagi i obniżenie nastroju często zrzucamy na pory roku, gorszej pogody, przepracowania, czy spadku odporności. Tymczasem te objawy mogą wskazywać, że zmagamy się z insulinoopornością. Choć nie jest to jednostka chorobowa, pogłębiająca się insulinooporność może doprowadzić cukrzycy typu 2.

Insulinooporność charakteryzuje się obniżoną wrażliwością komórek naszego organizmu na działanie insuliny, która reguluje poziom cukru we krwi. Im więcej zjadamy węglowodanów i im więcej glukozy krąży we krwi, tym więcej insuliny musi wyprodukować nasza trzustka, by przetransportować nadmiar glukozy do komórek. Kiedy stale zjadamy węglowodany, nasza trzustka stale jest pobudzana do wytwarzania glukozy. Jeśli taka czynność nieustannie się powtarza, komórki organizmu w końcu odmawiają przyjmowania glukozy. Efekt końcowy jest taki, że komórki nie przyjmują glukozy, która zaczyna krążyć we krwi w coraz większych ilościach, a komórki pozostają bez energii. Ciało ratując się przed zbyt wysokim stężeniem cukru, przekazuje glukozę do wątroby, a tam przekształca ją w tłuszcz i magazynuje. 

Obrazowo, insulina jest wagonikiem wypełnionym cukrem, który swój ładunek dostarcza do komórek w organizmie. Gdy jemy, wzrasta poziom glukozy we krwi – to dla niej znak, że musi wyruszyć w drogę. Komórka rozpoznaje insulinowy wagonik i wpuszcza go do środka, zyskując potrzebne paliwo. My czujemy się syci i pełni energii. Jeśli jednak poziom cukru jest stale podwyższony, to coraz więcej wagoników insulinowych krąży w krwiobiegu. Komórki nie nadążają z przyjmowaniem kolejnych ładunków i przestają reagować na kolejne dawki insuliny. Ten stan nazywamy insulinoopornością. Teraz wagoniki insuliny przepełnione cukrem bezradnie błądzą po organizmie. Wzrasta poziom glukozy we krwi. Komórki, choć otoczone potrzebnym im biopaliwem (glukozą), są głodne i brakuje im energii. W efekcie czujemy się senni, zmęczeni i stale mamy apetyt. Gdy poziom cukru strzela w górę, organizm włącza działania ochronne – obniża go, przekształcając jego nadmiar w tłuszcz, który magazynuje w tkankach. Stąd często pojawia się nadwaga. W konsekwencji glukoza nie jest spalana w tkankach, a jej poziom we krwi wzrasta. Wówczas organizm, aby utrzymać prawidłowy jej poziomu we krwi, zwiększa wydzielanie insuliny. To zaś nadmiernie obciąża trzustkę. Z czasem jej wydolność spada i produkuje coraz mniej insuliny, co z kolei prowadzi do cukrzycy.

Niestety taki stan rzeczy może uszkadzać nasze naczynia krwionośne, mózg oraz stwarzać pożywkę do rozwoju chorobotwórczych bakterii, wirusów czy grzybów z rodzaju candida. Insulinooporność nie została zakwalifikowana jako samodzielna jednostka chorobowa, uznawana jest jednak za poważne zaburzenie metaboliczne. Jeżeli towarzyszy jej nadwaga, podwyższony cholesterol i trójglicerydy oraz wysoki poziom cukru na czczo i nadciśnienie tętnicze, możemy mówić o tzw. zespole metabolicznym. Powiązanie tych wszystkich czynników znacząco zwiększa ryzyko rozwoju cukrzycy typu 2 lub miażdżycy i związanych z nią powikłań naczyniowych.

Przyczyny insulinooporności mogą być bardzo różne. U części osób ma ona podłoże genetyczne, u innych wynika z zaburzeń hormonalnych, które działają przeciwstawnie do insuliny. Insulinooporność często idzie w parze z takimi chorobami, jak nadczynność tarczycy, zespół Cushinga, czy pierwotna nadczynność przytarczyc. Insulinooporność może być też efektem przyjmowania niektórych leków, w tym preparatów przeciwwirusowych, leków sterydowych, antybiotyków, czy antykoncepcji hormonalnej. Jednak najbardziej zagrożone insulinoopornością są osoby z nadwagą i otyłe, zwłaszcza te, u których tkanka tłuszczowa gromadzi się na brzuchu. Dzieje się tak dlatego, że to właśnie tłuszcz trzewny wytwarza hormony przeciwstawne do insuliny. Zatem im więcej tego tłuszczu, tym mniejsza wrażliwość na działanie insuliny. Nie bez znaczenia jest także brak aktywności fizycznej oraz dieta obfitująca w tłuszcze i węglowodany proste – oba te czynniki mają niebagatelny wpływ na przyrost wagi.

Zarówno  insulinooporność jak i Hashimoto to przypadłości, które pięknie wyrównują się podczas diety. Celowym więc staje wykonanie diagnostyki obciążeniowej i alergicznej metodą biorezonansu harmonicznego  w kierunku akceptowalnych przez nasz organizm produktów pokarmowych jakie na codzień spożywamy. W biorezonansie do czynników wywołujących insulinooporność możemy wymienić: grzybice, bakterie, wirusy oraz pasożyty. Właściwa diagnoza biorezonansowa KTT lub DTS pozwala nam na określenie obciążeń środowiskowych oraz nabytych i ich szybką eliminację.

Jak więc walczyć z insulinoopornością: