Składniki mineralne to niezbędne dla człowieka związki, zapewniające prawidłowy rozwój, reprodukcję oraz zdrowie. Składnikami mineralnymi nazywa się te składniki, które po spaleniu pozostają w postaci popiołu. Makro i mikroelementy stanowią około 4% masy ciała. Składniki mineralne przyjmuje się prawie wyłącznie z pożywieniem, gdyż organizm człowieka nie ma możliwości ich wytwarzania. Niedobór poszczególnych elementów może mieć poważne skutki zdrowotne. Jak wskazuje Naturopata Jacek Wikarski niedobór ważnych substancji mineralnych może wskazywać na zakażenia pochodzenia grzybicznego oraz pasożytniczego. Jeżeli stwierdzono badaniami laboratoryjnymi niedobór krzemu, cynku czy żelaza, których przyczyn nie da się ustalić, prawdopodobnie substancje te są przechwytywane przez umiejscowione w jelitach grzyby oraz pasożyty. O pasożytach czytaj dalej >>>
Brak Krzemu (Si) w organizmie może doprowadzić do takich schorzeń jak miażdżyca tętnic, epilepsaja, zwapnienie tkanek miękkich, wylew, zawał, cukrzyca, zapalenie wątroby, rak, grypa, reumatyzm czy alergie.
Brak wapnia (Ca) w organizmie prowadzi do: demineralizacji kości,
zaburzeń ze strony układu nerwowego, tężyczki (mrowienie warg, języka, palców lub nóg, kurcze mięśni rąk, stóp, twarzy), u dzieci powoduje krzywicę, a u dorosłych osteomalację, w wyniku starzenia się ustroju – osteoporozę.
Niedobór potasu (K) prowadzi do hipokaliemii, czyli zbyt małego stężenia potasu w surowicy krwi (mniejszego niż 3,6 mmol/l). Objawami hipokaliemii są: adynamia mięśniowo-opukowa (mięśnie tworzą “wałek)”, która prowadzi, zależnie od nasilenia do bolesnych skurczów mięśni (zwłaszcza łydek), zaparć, porażenia mięśni.
Niedobór żelaza (Fe) prowadzi do niedokrwistości, zmęczenia, bólów i zawrotów głowy, uczucia zimna, nudności, braku łaknienia, wzdęć, zmniejszonej odporności, sprawności mięśniowej i intelektualnej.
Niedobory selenu (Se) powodują obniżenie aktywności wielu enzymów biorących udział w detoksykacji związków obcych, a także prowadzą do osłabienia mięsni, kardiomiopatii, u dzieci do zahamowania wzrostu, wzrostu ryzyka pojawienia się choroby nowotworowej.
Niedobór miedzi (Cu) powoduje niedokrwistość (utrudniony transport żelaza do tkanek syntetyzujących hemoglobinę), skrócenie czasu przeżycia erytrocytów wskutek uszkodzenia ich błon komórkowych przez wolne rodniki, pękanie naczyń krwionośnych, zwiększoną łamliwość kości, dysfunkcje serca, podniesienie poziomu cholesterolu (zwłaszcza przy wysokim stosunku cynku do miedzi w diecie), obniżenie odporności humoralnej i komórkowej, brak pigmentacji skóry.
Niedobór jodu (I) powoduje niedoczynność tarczycy, wole endemiczne, opóźnienie rozwoju fizycznego i psychicznego, zaburzenia rozrodczości (poronienia).